هیچ ربطی به تصورتون از خوشبختی یا بدبختیتون نداره، همه ی ادم ها یه تصوری از اشیانه شون دارن...اون جایی که میری و تمام نقاب هاتو پرت میکنی توی سبد رخت چرک ها و میشی خوده خودت، بدجنس\ خوشحال\ غمگین\ داغون\عاشق هرچی که هستی
یه نگاه به اون تصویره توی ذهن ت که میندازی میبینی که توی واقعی رو نشون میده، همون ادمی که پشت اون همه نقاب مخفی کردی!!!
و من میبینم که منه واقعی که اون خونه نشون میده یه جورایی خیلی شبیه این منی ه که بقیه میشناسن!!!!!!
و این میتونه هم خوب باشه هم بد!!!
هنوز هم بعد از این همه سال خونه ام شیشه های بارون زده داره... خونه ی من توی دل این شهره افتابی جایی نداره...