به به چقدر من مورد لطف پروردگار قرار گرفتم که هر دو نیم کره ی مغزم کار میکنه به جای یک طرف !

هردو طرف با هم و هم زمان منو به ف&ک میدن !

این که راست مغزی و چپ مغزی ازنظر علمی درست هست یا نه هنوز جای بحث داره اما بعضی محقق ها میگن درسته

و در آدامه ی این بحث مطرح میشه که دسته یی از ادم ها هستن که هر دو نیم کره ی مغز شون به یک اندازه کار میکنه 

مردم اینو با این موضوع اشتباه میگیرن که فقط یک طرف مغز اونا کار میکنه مال ما دو طرف برای همین مثلا خارق العاده تریم و دو برابر کار میکنه !مغز همه ی ادم های نرمال به یک اندازه کار میکنه! مال بعضی ها راست بیشتر کار میکنه مال بعضی ها چپ فعال تره و بعضی بدبخت ها هم مثل من هستن.

نه جانم تنها لطفی که داره اینه که اینقدر از این ور به اون ور و از راست به چپ میشه که جرقه میزنه اخرش

حالا جدا میگم این داستان زندگیِ منو به ف&ک داده. چرا ؟ چون شروع میکنم یه رمان میخونم بعد وسطش مغزه شیفت میکنه روی حساب بانکی و وضعیت اقتصادی و بعد یهو میپره رو انتقالی دانشگاه و اینکه کدوم درس ها رو باید پاس کنم و چند تا درس ریاضی رو میتونم هم زمان با دو تا فیزیک بردارم بعد فکر میکنم خب حالا که این همه ریاضی و فیزیک دارم یکجا میخونم چطوره که برم امتحان های لازم ریاضی و فیزیک و غیره هم بدم و نمره هامو برای هارو أرد و استنفورد هم بفرستم و اصلا ام ای تی هم  اپلای کنم ، بعد میگم خب چی به رزومه ام أضافه کنم که قبول ام کنن ؟! خب اگر نمایشگاه نقاشی بذارم و کارام فروش بره یا یک أستادی تعریف کنه ازم دیگه حله ! بعد میرم که آدامه ی کتاب ام رو بخونم و یادم میاد که باید برم ورزش کنم، در ادامه ی ورزش کردن به این فکر میکنم که برم برای کلاس باله ام لباس بخرم ! چقدر حس خوبی میتونه باشه روزی که شروع کنم برای خونه خودم وسیله بخرم ، نمیدونم چه رنگی میخوام باشه وسائل ام حالا. بعد یادم میاد باید برای پست مدیریتی توی honors society ها کاندیدا بشم حتما تا همه گروه ازم شاکی نشدن و البته که باید برای مجلس سنای مدرسه هم کاندید بشم! و بدتر از همه اینه باید توی کلاب برنامه نویسی فعالیت کنم و هر جلسه یی که دارن (داریم ) برم وگرنه جُرجی رسما شاکی میشه و دیگه جواب سلامم رو هم نمیده !!!!! بعد یادم میاد که خریدن لپتاپ رو هم به لیست کارهام توی اون یک هفته تعطیلی بین دو ترم أضافه کنم (  توی اون یک هفته میخوام فقط استراحت کنم و دو تا از تابلو ها رو تموم کنم ! ای کاش جس اون موقع برگشته باشه Cali  ، نه به اینکه وقتی من با پسره بودم و رسما بهش گفته بودم فکر منم نکنه  ول نمیکرد و تمام تلاشش رو میکرد که یه جوری منو راضی کنه به بودن باهاش فکر کنم نه به اینکه حالا من مجرد ام و أقا ٢٤ ساعته کنار ساحل و پارتی توی بغل این مُدل اون مُدله فکر کنم میخواد تلافی کنه حالا  )و البته خوندنِ  تمام کتاب c++ که بدون دونستنه حتی یک خطش پاس کردم (نمی دونم چجوری) و برای شروع کلاس ترم بعد باید خط به خط ش رو بلد باشم ! اینجاست که فکر میکنم شاید تمام این کارهای روی هم أنبار شده نشونه ی اینه که باید رشته ام رو عوض کنم و برم دنبال وکالت و رشته های اینجوری که با این پر رویی و پر حرفی و مستبد و  مستکبر بودن من سازگاریه شدید داره و اصلا لازمه ی دوام اوردن توی این رشته هاست ! بعد فکر میکنم گور بابای پول در اوردن و سن و سال اصلا باید دوباره برم دنبال همون پزشکی و برای جراحی برنامه ریزی کنم ! و بالاخره با ارامش از اینکه به نتیجه و برنامه یی برای زندگیم رسیدم  میرم سر کار و بر میگردم  و توی راه به این فکر میکنم که خب حالا چه شاخه یی میخوام برم و هنوز علاقه مند به مغز و أعصاب هستم یا نه ؟ میرسم دم أتأقم در رو باز میکنم و یه نگاه به دور و اطرافم میکنم رنگ ها و قلمو ها و بوم نصفه کاره که دو هفته ست قراره مثلا روی بقیه ش کار کنم و نشده... باید گزارش ازمایشگاه فیزیک رو تحویل بدم فردا و اخر این هفته فایناله و کل هفته ی قبل سر کلاس ریاضی نرفتم و باید همه ی فصل رو خودم بخونم . همونجا به خودم میام و میبینم نمیخوام پزشکی بخونم و می خوام سر کار کفش پاشنه دار بپوشم و کت و دامنم رو بپوشم جلسه های جدیه مالی یا حتی علمیه پروژه هارو دوست دارم ! به این فکر میکنم که یه روزی که شرکت خودم رو دارم و یه جا یه قرار کاری داریم و پسره با گروه ش وارد میشه و اون یک سره میز و من این سر میز و تلاش برای اینکه احساسات و گذشته رو بذاریم کنار و روی کار تمرکز کنیم و بدون قضاؤت روی چیزهایی که از هم میدونیم، کار کنیم ، بعد من میدونم که روی من ضعف داره ، روی لباس های رسمی و دامن مشکی م ، مدل نشستنم ، پاهامو که میند ازم روی پام میدونم که دیگه توی اتاق نیست و حواسش به این راحتی ها جمع کار نمیشه نه تا وقتی که ... اما من میتونم روی کار تمرکز کنم ، اگر حوصله ام سر نره، اما پسره میدونه که وقتی حوصله ام سر بره همه چیز رو میند ازم لحظه اخر و تا شب قبل از دِدلاین دست به هیچ چیزی نمیزنم... اصلا مسئله گذشته مون نیست ، مشکل اینه که نقطه ضعف های کاریه همدیگه رو میدونیم و انتخاب سختیه که به کسی که قبلا گند زده به کار و پروژه و همه چیز زندگیش اعتماد کنی!!!!

چقدر بده که بدترین و ضعیف ترین لحظه های همدیگه رو دیدیم ها ! اون از من چی توی ذهن ش داره راستی ؟! بسته خیال بافی حالا این همه شرکت و ادم کله گند توی این شهر چطور ممکنه ما قرار کاری داشته باشیم و ندونیم چه کسایی توی گروه هستن و تمام زندگی و أخلاق و  زیر و روی طرف رو ندونیم ! حالا جداً  من چطوری باید این مشکل حوصله سر رفتن رو حل کنم که همین حالا هم بیچاره ام  کرده و مغزم هرگز أروم نمیگیره ؟ برم یه کم سریال دوزاری نگاه کنم بلکه این مخم خفه بشه !

دهن این راست و چپ مغزی سرویس

اگر که کل مزخرفات بالا رو دنبال کردید و متوجه شدید که روند فکری شما هم همینجوری طی یک هفته پیش میره تضمین میکنم شما هم هر دو تا نیم کره ی مغز تون کار میکنه ، اگر هم بعد از سه چهار خط بیخیال شدید و یه فحش هم نسار ( نصار ؟ نثار ؟) بنده کردید أشکال نداره 

خودم هم روزی یکی دو بار به خواهر و مادر و چپ و راست و بالا و پایین این مغزم سلام میرسونم ، کاملا قابل درک ه .

یه جوری تو خوبی فرشته ی من که ...

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

It was one of my greatest losses

پسره رو دوست داشتم، یه مدلی که تا بحال هیچ کس دیگه رو دوست نداشتم؛ و میدونم که اون هم دوستم داشت !

حیف شد که نتونستیم با هم کنار بیایم و شرایط زندگیمون أجازه نداد ارامشی که میشد رو کنار هم داشته باشیم!

از همون اول گفته بودم ، ای کاش یه جای دیگه از زندگیمون بأهم اشنا میشدیم.

میدونم فکر میکنه فراموشش کردم. اما من هنوز دلم براش پر میکشه، یه جوری که هیچ وقت برای هیچ کس دیگه یی دلتنگ نشدم .

یه پست طولانی نوشتم در مورد سیاه و پیچیده بودنه من وإلهه و اینکه کی میتونه شخص خاصه من باشه، و کاندید ها واقعا توان و شرایطش رو دارن أیا ؟ و شما ها همه اونجا سید و من اینجا و فربد هم اینطورا که معلومه تا ٢ سال دیگه نمیاد و این جور تجزیه تحلیل کردن دوستی هامون و خودم و همه چیز.

 و اینکه چرا من یکی رو هر روز کنارم ندارم اون مدل مردیت و کریستینا. نه مدل دوستی های دختروونه، أصلا دلیل اینکه دوست صمیمی نداشتم همین بوده که من ادم عشقم فدات شم بوس بوس و ماچ و بغل نیستم. اگر ناراحتی و مشکلی داری میتونی بیای پیش من شاید بهتره یه دوستی که نرمال باشه هم با خودت بیاری چون تهش من میتونم چشمت رو روی حقیقت ها باز کنم و بهت بگم هر کسی چه مشکلات یرو به وجود أورده و در اکثر موارد هم یه راه حل خیلی کاربردی میتونم آرائه بدم. اون دوست همراه هم میتونه بشینم کنارت بگه غصه نخور تقصیر تو نبوده و درست میشه همه چیز اصلا ، چون وقتی تقصیر تو بوده باشه من بهت میگم این گند یه که تو  زدی و حالا هم خودت رو جمع کن و این کاراییه که باید بکنی برای درست کردنش. مرحله سخت بعدی اینه که راه حل های ساده و قطعی و ١٠٠٪ کاربردیه من عموما هیچ جنبه ی عاطفی رو کاور نمیکنن.!اینکه نمی تونی و دلت نمیزاره و این جور مسائل إحساسی رو من حالیم نمیشه، یعنی چون خودم به راحتی همه رو تفکیک میکنم نمیتونم بفهمم مردم برای چی احساس رو با مسائل غیر احساسی مخلوط میکنن!و تمام شرایط رو ١٠ برابر پیچیده تر میکنن.

یعنی کلا یه جورایی  بُعد احساسی  مسائل ِتهِ تهِ صف اهمیت قرار داری توی مغز من.

حالا که نگاه میکنم از اولش همی جوری بودم و توی این سال ها شدت بیشتر شده و من بیشتر با مدل خودم حال میکنم.

بعد هم کلی از دوستی هامون نوشتم 

خلاصه ش اینکه به مدل همیشگی خودم مسائله رو از ٢٠٠ جهت مختلف بررسی کردم

اخرش هم به این نتیجه ی قدیمی و همیشگی خودم رسیدم

زمان همه چیز رو مشخص میکنه و شاید با گذشت زمان من هم یکی دو تا از اون رابطه های گرِی ز اناتومی یی داشته باشم

تیره و پیچیده بودن من چیزه بدی نیست فقط من زندگی خصوصی نرمال ندارم  و واکنش هام نسبت به مسائل و انتخاب هام برای زندگیم دود از سر همه بلند میکنه. دوده خوب البته فکر کنم ( نه همیشه)

سه سال گذشت

سه سال و یک هفته از اخرین باری که بغلت کردم گذشته 

و هر روزه زندگیه ما غروب جمعه ییه که به جای اینکه زنگ در خونه رو بزنی ، گوشی تلفن زنگ خورد

هر روز زندگیه من ساعت پنج عصر جمعه ییه که صدای پشت خط گفت رفتی

چند سال دیگه باید بگذره که با به یاد اوردنت یادم بیاد که رفتی و نیستی ، که توی ناخوداگاهم فکر نکنم یه جایی مشغول زندگیه روزمره هستی ؟!

که قبل از ١٩ سال خاطره هات اول یادم بیاد مُردی ؟!

...

من دلم نمیاد بگم نامردی که رفتی، که من تو  تمام دنیا  فقط تو رو داشتم که میفهمیدی چی بهم گذشته

تو تنها کسی بودی که شریکه اون روزها و لحظه های نکبتی بودی؛

درسته به سر شونه هاتم نمی رسیدم و کل تخت دو نفره رو میگرفتی اما تو کوچولوی دل نازک و مهربون و ساده دله من بودی و من،

من هنوز بی عاطفه ی پر ادعای تو ام ...

رفتی و هرچی که از شور و شوق و رویا برام مونده بود و با خودت بردی، رفتی و فکر نکردی که چی برای ما میمونه بعد از رفتنت

می خواستی  تهِ  استقامتم رو ببینی ، می خواستی ببینی تا کجا می تونم توی طوفان کفش های پاشنه ١٠ سانتی م  رو به پام نگه دارم و لاک قرمزم رو بزنم و سرم رو همینطور مغرور بالا بگیرم و به راهم ادامه بدم ؟! روی تموم ادعا هام وایستادم و مثل سنگ هرچی سرم اومد تکون نخوردم، اخه چی میتونه از رفتن تو بدتر باشه بچه جون ؟! چی میتونه توی زندگی تکونم بده اگر رفتن تو رو طاقت اوردم و هنوز زنده ام ؟

میدونم که بهم باور داشتی ، تنها دلخوشیم اینه که فکر کنم  ته دلت میدونستی که میتونی تا تهش بهم تیکه کنی 

 نمیگم نامردی کردی چون راحت نبود ،هیچ روزی از این زندگیه لعنتی راحت نبود 

هنوز هم نیست اما دیگه فرقی نمیکنه...حداقل تو راحت شدی عزیزکم

نگران هیچ چیز و هیچ کس نباش من مراقب همه هستم

بعد از مدت ها حس میکنم بی قید و بند مثل خودم نوشتم دوباره *

این روزها هی توی اینستا توی این پیجهای فارسیه عکس و شعر ، ترانه های میثم و حسین * رو میذارن

ترانه هایی که الان همه باهاشون خاطره دارن  بهتره بگم همه با اون اهنگ ها خاطره دارن ،اما خاطرات من باهاشون ماله قبل معروف شدنشونه،حتی مال قبل از انتشار شون قبل از اینکه صدأی کسی روش بیاد، مال ٩ سال قبل یه نیمه شبه ١٦ سالگی شیطنت ها و دیوونه بازی های نوجوانی ، میثم وسط حرف ها و خنده ها و سکوت های غم انگیز، بیت بیت پرتشون میکنه وسط خاطره هامون... مال وقته ٢٠ سالگی که عشق هر ساعت بارون میشد روی گونه هام ، ٢٢ سالگی وقتی اَش رفته بود و من عزادار مات و مبهوت دارم با صدأی ابی گریه میکنم .

توی همه ی دیدار های سالیانه مون تصویر ما دو تا ثابته ، اهنگ ها و شعر ها و خونه ها عوض میشه؛

من دراز کشیدم روی کاناپه و سرم روی پای میثم ِ  و دارم بی صدا أشک میریزم ؛  بهم میگه ای بابا ،چته أخه دختر ، أروم باش...

...

قبل اینکه میثم با ابی کار کنه ، قبل از اینکه ترانه هاشون و اهنگ های رضا یزدانی معروف بشه

منه ١٦ ساله ی دیوونه و عاشق و  میثم ٢٣-٢٤ ساله که داشت سعی میکرد از دانشکده مهندسی فارق التحصیل بشه و  توی دنیای خاص خودش بود باهم  اشنا شدیم اما هیچوقت بیشتر از دو تا دوست نشدیم یه دوستی ساده و نچندان نزدیک و نچندان غریبه فرم. شاید هم اصلا عجیب!

 پارسال پسره گفت باید با همه ی دوست های پسرت قطع رابطه کنی و من هم برای اینکه همه چیز تموم بشه و یکبار برای همیشه از تمام این بحث ها خلاص بشم با همه قطع رابطه کردم؛ با میثم هم .

حلا این روزها هی اسمش و شعر هاشو شعر های حسین رو میبینم و دلم برای اون دوستی ی عجیب غریب مون تنگ میشه. 

اما نمی تونم دوباره برگردم عقب ، نمیتونم دوباره تماس بگیرم یا براش کامنت بذارم یا هر چیزه دیگه!

انگار با تمام خاص بودنش و عزیز بودن تمام ٢٤ ساله زندگیم ، از یکسال قبل برای همیشه با گذشته ام خداحافظی کردم

انگاری حالا فقط یکسال گذشته دارم که میتونم بهش برگردم. حتی حالا که دیگه پسره نیست.

*میثم یوسفی و حسین غیاثی ... دو تا از بهترین های دنیای ترانه و شعر

* عنوان: چون پسره ادرس وب قبل ی رو داشت حس میکنم ناخوداگاه فیلتر شده و برای پسره مینوشتم حالا برای اولین بار حس میکنم بی خیال و فقط برای خودم هرچی تو دلم بود نوشتم.

When I'm gonna find my person ?

Anyone twisted enough to be able to deal with me ?!